23 februari nacht

Man, wat waren me dat een memoriserende dagen. Die 20 tot 22 februari. Op 20 februari schreef ik hier iets in mijn trainingslog die niet bepaald leuk was. Maar ik moest het ergens kwijt. Al gouw verwijderde ik dat deel en bleef ik met de gedachte: mijn blog moet positief blijven ongeacht ik steun zocht in mijn woorden naar het publiek toe(de lezer). Uiteindeljk is dat gehele fiasco een nieuwe MEMOIRE geworden onder de naam “de foute move” de volgende dag schreef ik dus “de juiste move”en de “verlichte black-out.” Vandaag schreef ik dus verder aan de “verlichte black-out” en kwam ik uiteindelijk uit op mijn laatste document “de ziekte van mijn moeder”.

Als je dus een klein beetje kan puzzelen zie je dat ik dit fiasco nog heb kunnen blussen. In fact, ik heb zelfs men moeder beter dan ooit begrepen. Al die teksten waren dus tezamen een goede 25 pagina’s. En het schone eraan is dat elke tekst verschillend is maar toch zo mooi opeen volgen om uiteindelijk tot een doorbraak te komen.

Man, dit was echt een scenario voor mijn volgend boek. Met trots kan ik nu mededelen dat ik al aan 73 A4 pagina’s zit voor mijn volgend boek. Het schone aan dit boek is dat het werkelijk mijn deel 1 bekrachtigd. Dit boek is dus deel 2. Elk boek zal dus 10 hoofdstukken bevatten. Deel 1 zit in concept. En deel 2 heeft nu al 73 A4 pagina’s terwijl dit nog niet hoofdstuk 1 heeft afgerond. Ik bekijk dit boek dus als mijn stippelweg. Hoofdstuk 2 zal dus “BACK TO SCHOOL” heten. Ofwel dus in een mirakelleus geval iets militair gebonden 🙂 .

3 februari brengt dus hoofdstuk 2 aan het licht. Het schone aan die 2 boeken is dat ze zo goed opeen passen. Dit wordt werkelijk een hit in mijn opinie. Als dit verhaal tenminste de rekken bereikt. Alleen is een boek uitbrengen een kostelijke affaire. Misschien dat ik mijn boek online gooi en er geen geld ervoor vraag? Ik wil alleen mijn doel bereiken. Dat is begrepen worden, in defensie geraken met dit boek. Deel 1 was mijn meesterwerk en zat vol van emotie en leed. Deel 2 is een puur vervolg maar is rustiger en minder hels omschreven in de zin van context.

Toch zal het je soms een krop in de keel doen bezorgen wat ik wel niet allemaal schreef. Of in andere woorden: meemaakte. Mijn verleden is als geen ander en dat is zonder ego uitgedrukt. Dit verhaal is werkelijk een primeur en schrijnend tegelijk. Mijn verleden is zo gecompliceerd dat ik het zo moest uiten. Want ik vind dat ik het recht heb dit te uiten. Ik heb werkelijk alles al gezien.

Van oplichting na oplichting tot gangsters. Van tehuis naar tehuis. Van school naar school. Van time out naar time out tot de zovele instanties. Van pest gedrag tot suïcide gedrag. Van coma tot de dood. Van de dood tot doodsbedreigingen. Van dierbaren die zelfmoord pleegden tot dierbaren die natuurlijk de dood ingingen. Van ongekend veel probleem situaties tot ongekend veel gevaar scenario’s. Van zovele kennissen en vrienden tot een reboot naar immens veel foute vrienden tot uiteindelijk een geheel nieuwe lijn te starten. Van de corrupte seks-industrie tot de donkerste corruptie in België. Van een geesteszieke moeder tot een vervreemde vader. Van een compleet gezin naar amper een gezinsmoment te vinden. Van vecht-partijen tot scenario’s met wapens zoals messen, maar ook vuur wapens. Van drug gebruikers tot de gevolgen. Van alcoholiekers tot de dood. Van de beste maten die opeens een mes in de rug steken tot de verwaarlozing van vriendschappen te onderhouden. Van criminele feiten tot late trips in de nacht als Brussel , Schaerbeek, Parijs en Gent. Van bendes tot chases. Van traumatische ervaringen die me deden in een crashen tot een reboot.

Ik kan zo blijven verder gaan. Ik zeg u een ding. Ik heb echt ontzettend veel meegemaakt als burger, die dan nog maar 22 jaar is. Ik ben immens hard geworden en heb veel geleerd. Alleen heb ik jammergenoeg wat kentekens die me achtervolgen.

Mijn droom is paracommando worden. Ik zal er echt alles aan doen om bij defensie binnen te geraken. Desnoods via de pers of weet ik niet wat. In het dagdagelijkse leven ben ik een gedreven jongen met een hard verleden. Een verleden dat mij achtervolgd ondanks ik positief en vooruit denk. Vandaar dat ik het dus in een 2-delig boek uitschrijf. De dingen waar ik ga over praten zullen schokkend overkomen, en dus zeer aangrijpend. Voor mij is dat allemaal maar gebeurd….

Maar in realiteit heb ik nog een na-schok ervaren dankzij al die gebeurtenissen. Namelijk hevige armoede, geen vrienden wegens het niet meer gewoon te zijn.(Dat is dus een werkpunt voor mij.) Geen vriendin wegens een relatie die me mentaal deed afzien. 2 maand speelde ik psycholoog. Terwijl ik zo hard in zat met haar bleek ze effe waanbeelden te hebben en persoonlijkheidsstoornissen. Niemand geloofde mij, dus schreef ik ook heel dat verhaal uit. Ondanks niemand mij geloofde is het wel nog steeds een feit dat ik dankzij haar geen relaties meer durf aangaan. Wel, nu dus weer wel. Maar dan komen we bij probleem 2: de erectie stoornis.

Man, ik kan zo blijven gaan. Mijn verleden is zo gecompliceerd dat ik het moest uiten via woorden die een boek vormden. En daarbij, niemand heeft zin om over miserie te praten. Dus grappig genoeg zwijg ik er ook over in mijn dag dagelijks leven. Doe ik alsof er niks gebeurd is. Want ik denk aan de dag van vandaag en morgen. Helaas wordt dit verleden dus een probleem voor defensie. Zij denken dat ik later het in mijn bol ga krijgen. Maar in realiteit ben ik zelfstandiger dan 90% van Vlaanderen. Ik kan me zo hard aanpassen als het moet.

Of ik nu de trein moet nemen voor naar de andere kant van België te reizen, of 20 km te voet moet gaan om naar locatie X te gaan, moet slapen op gras of whatever. Het maakt mij niet uit. Daarom dat SFG-operator op mijn lijf staat geschreven. Ik heb de mentaliteit en de ervaring ervoor. Alleen denken ze dat ik gebroken ben door mijn verleden. Terwijl ik in realiteit harder en zelfverzekerder dan ooit sta. En dat zal ik desnoods bewijzen aan de hand van een portfolio om van ‘u’ tegen te zeggen.

Op 3 jaar kan er nog veel gebeuren. Defensie zal me mogen verwachten op mijn 25ste, maar eerst is er nog 3 maart. Al ben ik nu zo goed als zeker dat ze weer subjectief gaan kijken. We zien wel. Mijn motivatie is er, mijn wapen ook. Dat is dus mijn 2-delig boek die ik de wereld zal insturen tegen mijn 28 jarige leeftijd. Ik blijf gewoon vechten voor mijn droom. Om dit alles te verwezenlijken blijf ik dus ongekend veel doen en schrijven. Daarvoor gebruik ik namelijk mijn special gift …

NEVER GIVE UP